در این مقاله به بررسی نحله و اجرت المثل می پردازیم. عدم قابلیت جمع بین اجرت المثل و نحله متکی بر نص قانونی است .
درابتدا بهتر است به تعریف نحله از منظر قانون بپدازیم…
بند «ب» تبصره ۶ قانون اصلاح مقررات مربوط به طلاق مشعر است : در غیر مورد بند «الف» با توجه به سنوات زندگی مشترک و نوع کارهایی که زوجه در خانه شوهر انجام داده و وسع مالی زوج، دادگاه مبلغی را از باب بخشش (نحله) برای زوجه تعیین می‌نماید.
بیان قانونگذار این است که وقتی شرایط مندرج در بند «الف» تبصره ۶ ماده واحده احراز نشد، مطابق بند «ب» برای پرداخت نحله باید سنوات زندگی مشترک و نوع کارهای زن در منزل محاسبه شود تا مقدار« نحله و اجرت المثل » معین گردد.
بنابراین با وجود شرایط لازم برای پرداخت اجرت المثل نوبت به نحله نمی رسد. در بند « الف تبصره ۶ » همان قانون به شرایط استحقاق زن برای مطالبه اجرت المثل اشاره شده است .
قانونگذار سه شرط کلی را برای قابلیت مطالبه اجرت المثل کار منزل پذیرفته است:
- اجرت‌المثل در هنگام طلاق قابل پرداخت است.
- طلاق به خواست زوجه نباشد.
- چنانچه طلاق هم به درخواست مرد باشد، نباید ناشی از تخلف زن از وظایف همسری یا سوء اخلاق و رفتار وی باشد.
دو شرط دیگر نیز از شرائط استحقاق زن برای اجرت المثل می باشد:
- کار زن در منزل به دستور مرد انجام شده باشد
- قصد زن بر عدم تبرع برای دادگاه اثبات شود.
